ก้าวเดินอยู่บนชานชาลารถไฟฟ้าสยามพร้อมหยดน้ำตาที่ค่อยๆซึมออกมา
ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่รีบเร่งเพื่อเปลี่ยนขบวน
บ้างก็สบสายตาทำหน้าฉงนปนสงสารแล้วผ่านไป
ฉันก็ยังคงเดินต่อไป และทิ้งคราบน้ำตานั้นเพื่อคอยย้ำเตือนว่าที่สุดแล้วชีวิตฉันต้องก้าวเดินต่อไป
ธีรเดช
16/8/10 19:55
ชีวิต มันก้อเท่านี้แหล่ะ มีแต่บททดสอบมาทำให้เราเจ็บปวดและก้าวข้าม ผ่านพ้นมันไปให้ได้ แล้วชีวิต จะเป็นของเรา
ชีวิตฉันก็ต้องเดินต่อไปเช่นกัน สู้ๆสู้ตาย
คนเรามีน้ำตา เพราะคนเรายังรู้สึกครับ ^^