บล็อกนี้คงจะเป็นบล็อกที่สั้นที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา
ก็พยายามจะเข้ามาเขียนหลายรอบแล้วนะ
แต่มันก็ไม่มีอารมณ์สักที จะเริ่มแล้วมันก็รู้สึกว่าก็ไม่รู้จะเขียนอะไร
กลัวว่าจะเขียนออกมาไม่ดีเหมือนแต่ก่อน
แม่งก็กลัวอยู่อย่างนี้มันก็เลย ไม่ได้เริ่มสักทีไง
ก็เลยเข้ามาลองจดลองดู แบบไม่ต้องคิดอะไร
พิมพ์ไปตามที่ใจคิด พิมพ์ไปตามที่นึกออก
พิมพ์ไปให้เหมือนกับตอนที่เราเปิดไดอารี่เขียน
เรื่องราวหลายเรื่องอยากเขียนนะ
ค้างไว้เยอะมาก แค่นับเรื่องเที่ยวเรื่องดำน้ำ ก็ค้างไปประมาณ 4 Series ล่ะ
พอกไว้เยอะๆมันก็เหนื่อยเหมือนกัน เวลาที่คิดถึงมัน
แม้ว่าจะเขียนไม่ออก แต่ก็ยังอยากเขียนมันต่อไป
เพราะเรารู้ถึงประโยชน์ของมันไง มันคือการบันทึกช่วงเวลาที่ดีของชีวิตเราได้อย่างดี
ก็เหมือนกับ Milestone ของชีวิตในแต่ละก้าวที่เดินไป
ถ้าไม่จดไว้มันก็จำไม่ได้หรอก ยิ่งตอนนี้สมองจดจำอะไรไม่ค่อยแม่นแล้ว ก็ตามวัยหว่ะ
ขนาดกลับไปอ่านช่วงเวลาที่เราไปบวชมา ถ้าไม่ได้จด หลายๆเรื่องเราก็คงเลือนหายไปบ้างล่ะ
กาลเวลาแม่งทำร้ายจริงๆ
เอาแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะยาวเกิน
ตั้งใจว่าจะเขียนสั้นๆนะเนี่ย
บอกเลยว่าพิมพ์ไปแค่ 5 นาที แต่ตอนนี้ทำให้หัวสมองเราโล่งมาก
เหมือนได้ระบาย เหมือนได้พรั่งพรูอะไรที่ค้างคาอยู่ในใจ
ยังไงแล้วจะพยายามมาเขียนเรื่อยๆละกัน
ธีรเดช ณ ช่วงเวลารื้อฟื้น