30 August 2006 ภาวะซึมเศร้า…

ช่วงนี้ปวดหัวทุกวันเลยหว่ะ… ปวดแบบตึ๊บๆ… หัวหนักๆ เหมือนมีอะไรอยู่ข้างในเต็มหัวไปหมด…
มักจะเกิดอาการวิงเวียน… และความสามารถในการรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงรอบตัวลดลง
ทั้งอาทิตย์นี้… เรียนอะไรก็ไม่เข้าหัวเลย… เพลีย.. ง่วงนอนตลอดเวลา..
แม้ว่าจะ dope โปรตีนไปแล้ว.. มันก็เอาไม่อยู่ แปลกมากๆ

เป็นอะไรไม่รู้… อยากมีชีวิตที่สดใส..
ไม่อยากเครียดอีกต่อไป…

เออ.. เมื่อวานไปขอดูข้อสอบวิชา Data Mining..
เราได้ 0 หลายข้อเลย.. ไอ่ข้อแรกที่ใ้ห้จับคู่ เราได้ 4 เต็ม 15..
ข้อที่ได้ 0 ก็เกิดมาจากแปลภาษาอังกฤษผิด… (class as "+" ไอ่เราก็นึกว่าเป็น hit)
มีศูนย์อีก.. ข้อไรไม่รุ.. เกิดจากเข้าใจโจทย์ผิดนี่แหละ..

ตอนแรกที่เข้าไปดู อ.ก็บอกเลยว่า ครูตรวจก็สงสัยทำไมได้น้อย..
"ครูว่าเธอไม่ปกติ!!"
"ข้อมีี้คนมากกว่า 90% เค้าทำได้ เค้าแปลโจทย์ออก" นั่นหน่ะซิ.. ทำไมเราทำไม่ได้หล่ะ
"เธอมีโอกาสได้ A แต่เธอคงต้องทำให้ Top class"

แต่ละประโยคนี่ให้กะลังใจดีจิงๆ..เนอะ..

สรุปตอนนี้ ตกมีนทุกวิชา!!
ความหวัง 2nd Honour คงยากเต็มที..
เริ่มหมดแรงแล้วหล่ะ…

เริ่มเบื่อชีวิตการเรียนขึ้นไปทุกที…
อยากทำอะไรที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี และมีความกดดันน้อยที่สุด..

ความคิดเก่าๆ ความกดดันเก่าๆ เริ่มกลับมา.. ทำไมเราถึงมายืน ณ สถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้..
เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินชีวิตของเราใช่มั้ย… เหมือนสวรรค์กำลังเล่นเกมส์อะไรสักอย่างกับเราอยู่..
เราต้องเดินไปตามเกมส์ที่วางไว้เหรอ… ใครกำหนดชีวิตเรา…

ขอเราเลือกเส้นทางเดินของเราเหอะนะ… เราจะตัดกิเลสตัณหา ความเห็นแก่ตัวทุกสิ่งทิ้งไป
เหลือไว้แต่กายและใจที่ปราศจากความละโมบ…

ปล่อยวางเถอะ…
ชีิวิตของเจ้า.. เจ้ากำหนดเองได้..
ใครจะว่าปะไรก็ช่าง.. ใครจะเป็นปะไรก็ช่าง..

ถึงเวลาทำลายกรอบของตัวเองเสียแล้ว.. อยู่ในกรอบนานๆก็ระเบิดได้นะเว้ย..

ps. ช่วงนี้อยู่ในที่แคบๆไม่ค่อยได้ เช่น รถเมล์ จะรู้สึกอึดอัด กระวนกระวาย และเครียด
ps2. ตอนนี้อยากมีคนที่รู้ใจสักคน อยากมีแฟนนน.. เด๋วนี้เห็นเพื่อนๆเดินกะแฟนแล้วอิจฉา… คงมีฟามสุขใช่เล่น..

อยากไปค่ายสร้างสะพานอ่ะ คิดถึงบรรยากาศบนค่าย
คิดถึงชีวิตที่ไม่ต้องคิดอะไร ไม่มีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัว
มันคือโลกในอุดมคติจิงๆหว่ะ…

สำหรับผม.. ค่ายนี้คงเป็นสถานที่บำบัดจิตใจที่ย่ำแย่ของผมให้มีความหวังและพร้อมลุกขึ้นสู้ต่อไป..

ถ้ากรูยังไม่ได้งานทำ… กรูสัญญาว่ากรูจะไปช่วยพวกมรึงสร้างสะพานของพวกเราจนสำเร็จเว่ย…
(ฟุ๊ก นัน แบงค์ เสือใหญ่ ดิว แหวน และท่าน ปจ.เตอร์)

7 thoughts on “30 August 2006 ภาวะซึมเศร้า…”

  1. Sinee Suwanchais?ri
    เห้ย..ใครเพี้ยน?? ปล่อยวาง ในที่นี้ หมายถึง อย่าเครียดเกินไป เชอะๆ ก็ถ้าเกรดมันขาดอีกกะติ๊ดเดียว ก็ตั้งใจต่อไป แต่..อย่าเครียดจนเว่อ แรบบิทเพี้ยน!!!
  2. เฮ้ย Dope โปรตีนด้วย  เดี๋ยวเพี้ยนนะไอ T
    ชอบคำนี้หวะ  " เหมือนสวรรค์กำลังเล่นเกมส์กะเราอยู่"  เฮ้ย แอบเอาเวลาอ่านหนังสือไปดู ละครช่อง 7 หรอว้า  เน่าได้อีก
     
    เอ่อ !! วันนี้ขอมีสาระบ้างดีกว่า เดี๋ยวกรู ไม่ in trenD
     
    – หลายคนอาจจะบอกว่าเกรดเป็นเพียงแค่ตัวเลข  เป็นคำต่อท้ายที่ฟังดูดี   แต่เท่าที่ดูจากเกรดแก ในความเห็นพี่นะ  แกควรจะเอาให้ได้นะ  นี่ไม่ใช่ความคาดหวัง แต่อย่างน้อยความพยายามเฮือก สุดท้ายก็จะส่งแกไปยังจุดๆนึงที่แกพยายามมาตลอด 4 ปี่  มันไม่ได้สำคัญมากถึงกับว่า ขาดมันแล้วแกต้องเสียจาย  เพราะเป็นก็แค่ ส่งแกตอนแรก ให้เข้างานง่ายหน่อย  เข้า U ตอนต่อโท  หรือฟังแล้วก็ดูดี ไปตลอดชีวิต แต่ใครจะรู้ ถ้าเค้าไม่ถาม ?   ………..แต่พอนานไป คนเค้าก็ดูคนที่ man skill, EQ  มากกว่านะ 
    -พี่ไม่แนะนำให้ปล่อยวางนะ เพราะพี่ว่า ถ้าเป็นพี่เองได้เกรดเท่าแก พี่ก็จะไม่ปล่อยวาง  พี่ว่าแกเองก็ยังทำใจปล่อยวางไม่ได้หรอก อยู่ที่ว่าจะทนได้อีก หรือเปล่า  
     
    P.S. Kip มันพี้ยนเนาะ
  3. สู้ๆว้อย ชีวิตคนเรามันก้อต้องสู้ดิ้นรนอย่างงี้แหละวะ ทุกคนแม่งก้อมีปัญหา อยุ่ที่ว่าจะทำใจยอมรับและกล้าเผชิญกับมันได้มากแค่ไหน
     
    เป็นห่วงแกนะเว้ย…
  4. แวะมาเยี่ยมเยียนหนะ

    -พออ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วง

    -สิ่งที่ทีกำลังคิดนั้นถูกต้องแล้ว  ปล่อยวาง   คำง่ายๆแต่ทำยากฉิบเป๋ง  แต่ก็ยังดีกว่าไม่ปล่อยออกซะบ้าง 

    -ที่แกเป็นอยู่หนะมันเกิดมาจาก คนอื่นคาดหวังในตัวเราหรือเพราะเรากดดันตัวเราเองกันแน่  ลองคิดดูว่าอย่างไหนมากกว่ากัน

    -ถ้าเกิดเพราะเรากดดันตัวเอง คาดหวังไว้สูงเกิน แล้ว สมมตินะ  กำลังเราไปไม่ถึงตามที่เราหวังเราก็ต้องเผื่อใจไว้บ้าง

    -เรื่องบางอย่างนะพอมันผ่านไป  แล้วเรากลับมานึกถึงอาจจะคิดก้ได้นะว่า ไมเราต้องเครียดด้วยวะ 

    -สุขหรือทุกข์มันอยู่ที่ใจจริงๆ  คิ้วหนะบอกกี่ทีแล้วว่าขอซื้อสิบบาท หยุดขมวดได้แล้ว  หรือจะให้เปลี่ยนเป็นซื้อร้อยนึงฮะ ไอ้น้องชาย555

                                                                                                                                                   พี่นัน

    ป.ล.ไม่รู้ว่าคอมเม้นตรงประเด็นหรือป่าวนะ  พี่ไม่ได้คุยกะทีมานานแล้ว เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง  ก็ สู้ว้อยยละกัน

  5. Sinee Suwanchais?ri

    เอามาให้อ่าน เผื่อจะหายฟุ้งซ่านบ้าง แต่ชั้นคิดว่าแกน่าจะเคยอ่านแล้วแหละ ไม่ได้ว่าแกเพี้ยนนะ ชั้นก็เพี้ยน แต่ปลงตั้งนานแล้ว

    http://www.dmh.go.th/news/view.asp?id=718

  6. Sinee Suwanchais?ri
    ตามความคิดชั้นนะ (วันนี้ขอมาแบบมีสาระหน่อย)
    คะแนนเป็นเพียงตัวเลข
    เกรดก็เป็นแค่ตัวเลข
    เกียรตินิยมก็เป็นแค่ คำต่อท้ายใบปริญญาบัตร และความรู้สึกภาคภูมิใจของตัวคนที่ได้รับ
    แต่สิ่งสำคัญที่สุดในการเริ่มต้นการทำงานน่ะ "ไม่ใช่ตัวเลขเหล่านี้" (จริงๆนะ ขอคอนเฟิม)
    แกก็ทำอะไรมาตั้งเยอะ เรซูเม่แกน่าจะดูดีทีเดียวแหละ หายห่วงได้เลยเว่ย
    ขอแนะนำว่า มีอะไรที่อยากทำ ก็รีบทำซะ เราเกิดครั้งเดียว ตายวันตายพรุ่งใครจะไปรู้ได้ ใช่มะ
    ไอ่ตัวเลขต่างๆ หรือเกียรติยศต่างๆน่ะ มันไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดชีวิตหรอกนะ
    แต่…ความสุขหรือความอิ่มใจ จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิตเว่ย
    สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจเราทั้งนั้นแหละนะ    
    สาธุ…เอิ๊กก
  7. Roparat Sukapirom
    เหนื่อยก้อพักก็ได้… อย่าเครียดๆ
     
    ไปทริปก็ไปให้สนุกๆ นึกถึงคนไม่มีโอกาสได้ไปดิ ><"
     
    ถ้าแกมีสติมาได้ อดทน ทุกอย่างมันก็จะผ่านไปได้เอง
    PS. จะหาคนเหมือนตอนปีสองคนนั้น มันก็ยากนะแก

Leave a Reply to Akkarapon M. Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *