27 Sep 08 : ละครแห่งชีวิต

     เกือบเดือนมาแล้ว ระหว่างที่กำลังดูโทรทัศน์ ก็ได้ยินโฆษณาของละครเรื่องไหนสักเรื่อง ตัวละครแม่กับลูกคุยกัน "บ้านที่ไม่มีใครอยากกลับ เค้าไม่ได้เรียกว่าบ้านหรอกนะ" พอสื้นเสียงประโยคนั้น ก็รู้สึกจุกที่อกทันที รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เคมีภายในร่างกายปั่นป่วนไปหมด.. กระบวนการขับสารบางอย่างออกจากดวงตาดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่สมองก็สามารถสั่งระงับไว้ทันเวลา..

มันเกิดอะไรขึ้น..

มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา..

มันเป็นการพิสูจน์ให้เห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า..

มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกอะไรหรือเปล่า..

ทำไมนะ.. ทำไม

3 thoughts on “27 Sep 08 : ละครแห่งชีวิต”

  1. Sinee Suwanchais​ri
    ต่างคนต่างความคิดว่ะ ชั้นมาอยู่กรุงเทพ ชั้นก็อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆอุดอู้ มีความรู้สึกว่าไม่อยากกลับห้องเหมือนกัน (เพราะไม่มีไรทำ)
    คิดไว้ซะว่า แกยังมีบ้านให้อยู่ ยังมีคนให้คุย มีคนทำกับข้าวให้กิน หรือซื้อกับข้าวมาให้อ่ะ
    ฮือๆๆๆๆๆ คิดถึงบ้านเว้ยยยย  
  2. Kriangyut Wangjitman
    เหมือนจะรู้สึกคล้ายๆกัน แถมมันมาตอนกินข้าวเย็นกะแม่ซะด้วยสิ

Leave a Reply to nuuneoi Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *