สุดท้ายเราก็ห้ามใจไม่ไหว ต้องขึ้นค่ายไปอีกรอบหนึ่ง
หลังกลับมาจากค่ายครั้งก่อน วันๆทำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ นั่งคิดแต่บรรยากาศค่าย คิดถึงวงเหล้า คิดถึงเพลงค่าย คิดถึงความผูกพัน…
กว่าเราจะตัดสินใจได้ก็เกือบตี 3(เพราะว่าพี่กอล์ฟต้องไปจองตั๋วตอนเช้า)
ช่วงที่ตัดสินใจเป็นช่วงเวลาที่สับสนมากเลย เพราะว่าติดงาน Dtac ใจหนึ่งก็อยากขึ้น อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าต้องทำงานนะ
สุดท้ายดันไปมีเรื่องไม่เข้าใจกับเพื่อนในทีมอีก ก็เลยคิดว่าให้ถ้ามีเรื่องกันอยู่คงทำงานไม่ได้แน่ๆ ถ้างั้นขึ้นค่ายดีกว่า
บางทีการให้เวลา… อาจทำให้อะไรๆ มันดีขึ้นมาก็ได้
ตลอดเวลาที่เดินทางไปค่ายนั้น ในใจก็มัวแต่คิดเป็นห่วงเพื่อนไม่รุว่าจะเป็นยังไงบ้าง มันจะเศร้าอยู่รึเปล่า เราผิดมั้ยที่ปล่อยมันไว้คนเดียว
เฮ้อ… หลายเรื่องครับ
ขึ้นค่ายรอบนี้เจอเพื่อนๆ หลายคน… ทั้ง นุช มีน จิน แนน บัว นก นุ่น วอร์ม มีแต่ more ญ คับทั่น
ส่วน Freshy ก็มีน้องฝ้าย โอม ออม ตุ๋ย ที่อยู่ด้วยกันจนหมดผลัด ก็ดีใจนะที่เห็นน้องๆตั้งใจมาทำค่ายด้วยกัน ก็หวังว่าน้องจะได้ประสบการณ์ดีๆกลับลงมาบ้างนะคับ
ก็อย่างที่บอกแหละน้องๆ เป็นส่วนเติมเต็มของค่าย ถ้าไม่มีน้องพี่ๆก็ชนกันเอง คุยกันเอง เล่นกันเอง มันไม่สนุกหรอก เบื่อแล้ว..
พี่ๆทุกคนพร้อมที่จะมอบประสบการณ์ดีๆ ให้กับน้องทุกคนอย่างหมดใจ เราก็เคยคิดนะ ว่าวงเหล้ามีแต่กินๆ ชนๆ เมาๆ ไปวันๆ แต่หารู้ไม่ ในวงนั่นแหละ มีแต่ความเป็นเพื่อน
เพื่อนที่ให้ความอบอุ่น เพื่อนที่สามารถคุยอะไรก็ได้อย่างเปิดใจ เป็นความรู้สึกที่ดีนะ เหมือนทุกอย่างออกมาจากความบริสุทธิ์ใจ
ใช่…. ที่เราเคยคิดว่าเหล้ามันไม่ดี มีแต่ข้อเสีย
ใช่…. ที่เราไม่เคยคิดจะลองมันมาก่อน จนกระทั่ง first cheer
ใช่…. ที่เราคิดว่ากินไปทำไมว่ะ กินแล้วก็เมา ตื่นมาก็แฮงค์ ทำงานก็ไม่ได้
ใช่…. ที่เราได้เห็นแต่คนเมาแล้วทะเลาะกัน ฆ่ากันตาย หรือไม่ก็ขับรถชนตาย…
แต่…. ภายใต้ความไม่ดีนั้น มันก็เต็มไปด้วยมิตรภาพ และความจริงใจที่มีให้กัน…
จะดีหรือชั่ว มันเป็นแค่เพียงเส้นคั่นบางๆเท่านั้น เราเลือกได้นิ…