ครบรอบ 1 เดือนพอดีเป๊ะๆ ก่อนที่ blog จะร้างไปนานกว่านี้ ก็เลยกลับมาเขียนให้หายคิดถึงกันอีกครั้ง ช่วงหลังๆการจะเขียน blog สักอันนี่ต้องรวบรวมพละกำลังมากมายเหลือเกิน เฮ้อ.. เข้าเรื่องดีกว่า..
ช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาใครเล่น msn กับเราก็คงจะเห็นชื่อ PM ของเราตามชื่อเรื่อง.. ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ตามที่ทุกคนที่ทักเราเข้ามาคิดไว้หล่ะ.. หน้าม้าสั้นเต่อ มิใช่ชื่อเล่น หรือฉายาแต่อย่างใด มันคือภวตัณหาชั่ววูบของข้าพเจ้า ถูกต้อง.. ข้าพเจ้าไปตัดผมมาตามนั้น หึๆ คงจินตนาการไม่ออกเลยทีเดียว ว่าไอ่หน้าจืดๆ แต่งตัวไร้สไตล์ของข้าพเจ้า กับใบหน้าและทรงผมที่ใครได้พบเห็นต่างก็เรียกว่าแปลกและแนว มันจะเข้ากันได้อย่างไร นั่นสิ..
ทรงผมเซ็ทนี้ถูกสรรค์สร้างโดยช่างผมฝีมือสุดยอดในไตรภพ ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือ ข้าพเจ้านั่นเอง.. ความจริงแล้วในบ้านมีกรรไกรตัดผมอยู่แหละ แต่ช่วงที่ภวตัณหามันสูบฉีดอย่างแรงกล้าอยู่นั้น.. มันก็ดันหาไม่เจอ ไม่รู้ใครจงใจเอาไปซ่อนไว้หรือเปล่า.. ก็เลยคว้ามันเอาใกล้ๆตัวนี่ล่ะ.. กรรไกรตัดกระดาษอันละ 10 บาท.. และเริ่มกระบวนการแนว..
ชะโลมน้ำให้เปียกชุ่ม หวีผมปรกหน้าให้เรียบร้อยเรียงเส้นสลวยเป็นแนวเดียวกัน ง้างกรรไกรตัดไกด์ไปเลยหน้าม้าคมกริบ จากนั้นก็ค่อยซอยไปทีละนิด ทีละชั้น ไม่ให้หนาหรือคมบาดตาเกินไปจนหน้าเกลียด และในที่สุดก็ได้ผลงานออกมาดังนี้.. ทะแด๊นนน…
ฉานไม่ให้ดูหรอก!! ฉานไม่ลงรูปให้ดูหรอก!!.. ฉานเขิลลลลล~~.
ใครอยากเห็นก็มาเจอตัวเป็นๆละกันนะ
ฟีดแบกค์ค่อนข้างดีเลยทีเดียว.. ทำงานวันแรกทุกคนตกใจ ตะลึงตึ่งโป๊ะ กันทั้งเมือง ตั้งแต่ย่างกายออกจากบ้าน จนถึงโต๊ะทำงาน.. หลายคนบอกว่าชอบ แต่หลายๆคนกว่า จะเงียบ และบ่นพึมพัมจับความได้ว่า ช่างกล้า ผมจะน้อมรับไว้เป็นคำชมก็แล้วกัน.. ก็กรูตัดมากี่ทรงก็บอกว่าเหมือนเดิม พอตัดแปลกแหวกแนวก็เหวอออ.. ข้าพเจ้าพอเข้าใจแล้วว่าการเป็นคนของสังคมความรู้สึกมันเป็นอย่างไร… คุณพี่คุณน้องคุณเพื่อนร่วมเดินทางทั้งหลายครับ.. ไม่ต้องให้ความสนใจกับทรงผมกระผมราวกับเป็นสิ่งแปลกประหลาดขนาดนั้นก็ได้.. มันเขิลลลล…
ถึงเขิลก็ต้องทำตัวให้เซ็ลฟ์กันต่อปายยย..